De 95 stellingen

1.

Toen onze Heer en Meester Jezus Christus zei: ‘Doet boete’ enz. (Matth. 4 : 17), wilde Hij dat het hele leven van zijn gelovigen een voortdurende boete is.

2.

Dit woord mag niet verstaan worden als betrekking hebbend op het sacrament van de boete dat bestaat uit biecht en genoegdoening en bediend wordt door het priesterlijk ambt.

3.

Maar ook wil Hij niet dat het alleen gaat over de innerlijke boete; ja, de innerlijke boete is waardeloos en geen boete, als zij niet uiterlijk op allerlei wijze het doden van het vlees bewerkt.

4.

Daarom blijft de goddelijke straf, zolang de mens afkeer heeft van zichzelf – en dat is de echte innerlijke boete – bestaan tot aan de overgang uit dit tot het eeuwige leven.

5.

De paus wil en kan geen andere straf kwijtschelden dan die hij heeft opgelegd naar eigen goeddunken of volgens kerkelijke wetten.

6.

De paus kan zondeschuld slechts vergeven door te verklaren en te bekrachtigen, dat ze door God vergeven is; hij kan echter wel de schuld vergeven in die gevallen waarover hem het recht toekomt. Bij minachting van dat recht zou die schuld niet kwijtgescholden kunnen worden en blijven bestaan.

7.

God vergeeft niemand de schuld zonder hem te brengen tot deemoedige gehoorzaamheid aan de priester als zijn plaatsvervanger.

8.

De kerkelijke voorschriften over de boete zijn alleen bestemd voor de levenden en diezelfde voorschriften zeggen dat aan de stervenden niets mag worden opgelegd.

9.

Daarom bewijst ons de Heilige Geest een weldaad door de paus, die in zijn decreten overal uitzonderingen maakt in geval van dood of uiterste nood.

10.

De priesters handelen onverstandig en verkeerd, als zij voor stervenden kerkelijke boetedoeningen laten gelden tot in het vagevuur.

11.

Dit onkruid, dat men kerkelijke straffen laat doorlopen tot in het vagevuur, is zonder twijfel gezaaid toen de bisschoppen sliepen.

12.

Vroeger werden ‘kerkelijke straffen’ (d.i. boete en genoegdoening voor begane zonde) niet na, maar vóór de absolutie opgelegd om daardoor te beproeven of het berouw oprecht was.

13.

De stervenden worden door hun dood verlost van dit alles; de stervenden gelden voor het kanoniek recht reeds als dood; ze zijn daar rechtens al van bevrijd.

14.

Onvolkomen vroomheid of onvolkomen liefde veroorzaken op het sterfbed grote angst als noodzakelijk gevolg; hoe minder liefde, des te meer angst.

15.

Die angst en schrik zijn op zichzelf – om van andere dingen maar te zwijgen – al voldoende om een mens de pijn van het vagevuur te doen voelen, omdat die heel dichtbij de angst der vertwijfeling komt.

16.

Hel, vagevuur en hemel zijn te vergelijken met echt vertwijfelen, bijna vertwijfelen en zekerheid van het heil.

17.

De zielen in het vagevuur hebben vermindering van hun angst en verschrikking net zo nodig als groei en toename van de liefde.

18.

Er zijn geen redelijke of schriftuurlijke motieven aan te voeren die bewijzen dat de zielen in het vagevuur de onmogelijkheid hebben verdiensten te verwerven of toe te nemen in de liefde.

19.

Ook schijnt niet bewezen te zijn, dat de zielen in het vagevuur alle zeker en gerust zijn over hun zaligheid, ook al zouden wij daarvan wel volkomen overtuigd zijn.

20.

Daarom bedoelt de paus met de woorden ‘volkomen kwijtschelding van alle straffen’ niet, dat zonder meer alle straffen kwijtgescholden zouden worden, maar alleen die straffen die hij zelf heeft opgelegd.

21.

Vandaar, dat al die aflaatpredikers dwalen die zeggen, dat de pauselijke aflaat de mens bevrijdt en bewaart van en voor alle straf.

22.

De paus scheldt aan de zielen in het vagevuur helemaal geen straf kwijt, die zij in dit leven volgens kerkelijke wet hadden moeten boeten.

23.

Als er sprake is van kwijtschelding van alle straffen, dan bestaat dat alleen voor de meest volkomenen, dus voor heel weinigen.

24.

Daarom worden de meeste mensen bedrogen, als hun zonder onderscheid en met grootspraak beloofd wordt, dat zij van alle straf bevrijd worden.

25.

Wat dus geldt ten aanzien van de macht over het vagevuur voor de paus in het groot, dat geldt ook voor iedere bisschop en pastoor in zijn bisdom en parochie.

26.

De paus doet er goed aan, dat hij aan de zielen in het vagevuur vergeving schenkt niet op grond van de sleutelmacht (die hij daartoe in het geheel niet heeft), maar door middel van de voorbede.

27.

Het is puur menselijk gedoe, als men beweert, dat de ziel uit het vagevuur omhoogschiet, zodra de klank van het geld in de kist rinkelt.

28.

Eén ding is zeker, zodra het geld in de kist klinkt, winzucht en geldzucht kunnen toenemen, maar de hulp of de voorbede van de Kerk pleit op het welbehagen van God alleen.

29.

Wie is er zeker van, dat alle zielen in het vagevuur verlost willen worden; denk maar aan wat verteld wordt over de heilige Severinus en Paschalis.

30.

Niemand is zeker van de oprechtheid van zijn berouw; nog veel minder zeker kan hij ervan zijn of hij wel volkomen vergeving van zonden ontvangen heeft.

31.

Even zeldzaam als de mensen met een waarachtig berouw zijn ook zij die een volle aflaat verkrijgen, d.w.z. ze zijn zeer zeldzaam.

32.

Wie denken door aflaatbrieven zeker te zijn van hun zaligheid zullen met hun leraars onder het oordeel vallen.

33.

Men moet op zijn hoede zijn voor hen die zeggen, dat de pauselijke aflaat een niet hoog genoeg te schatten geschenk van God is waardoor de mens met God verzoend wordt.

34.

Immers, de genade van de aflaat heeft slechts betrekking op de straffen die door mensen opgelegd zijn als genoegdoeningen bij het biechtsacrament.

35.

Wie leren, dat geen berouw nodig is voor hen die zielen uit het vagevuur loskopen of biechtbrieven willen aanschaffen, verkondigen iets dat niet christelijk is.

36.

Iedere christen die oprecht berouw over zijn zonden gevoelt, heeft volledige vergeving van straf en schuld, die hem ook zonder aflaatbrieven toekomt.

37.

Iedere christen, hetzij hij leeft of reeds gestorven is, heeft deel aan de geestelijke goederen van Christus en van de Kerk, hem ook zonder aflaatbrieven door God gegeven.

38.

Toch mag men de vergeving en het aandeel van de paus daarin niet minachten, omdat (zoals al gezegd in stelling 6) zijn vergeving de aankondiging van de goddelijke vergeving is.

39.

Het is bijzonder moeilijk – ook voor de geleerdste theologen – om de mensen tegelijk een overvloed aan aflaten én een waarachtig berouw aan te prijzen.

40.

Echte boete verlangt en bemint de straf, maar door al die aflaten worden de mensen er onverschillig voor en gaan ze de straf haten; de aflaten kunnen daar althans aanleiding toe geven.

41.

Men moet voorzichtig zijn met het verkondigen van de pauselijke aflaat, opdat de mensen niet de verkeerde gedachte krijgen, dat de aflaat belangrijker is dan alle andere goede werken der liefde.

42.

Men moet de christenen leren, dat het niet in de geest van de paus is, het verwerven van aflaten ook maar bij benadering op één lijn te stellen met een daad van barmhartigheid.

43.

Men moet de christenen leren, dat wie aan een arme geeft of aan een behoeftige leent, beter doet dan wie een aflaat koopt.

44.

Immers, door een daad van liefde neemt de liefde toe en wordt de mens beter. Door de aflaat wordt hij echter niet beter, hij raakt alleen een deel van zijn straf kwijt.

45.

Men moet de christenen leren, dat wie zijn naaste gebrek laat lijden en daar niets aan doet, maar wel een aflaat koopt, niet de pauselijke aflaat verkrijgt, maar Gods toorn op zich laadt.

46.

Men moet de christenen leren, dat zij, als zij geen overdadige rijkdom bezitten, verplicht zijn wat voor hun huis nodig is te bewaren en het in geen geval aan aflaten te verspillen.

47.

Men moet de christenen leren, dat aflaten kopen iets vrijwilligs is en geen gebod.

48.

Men moet de christenen leren, dat de paus, als hij aflaten verleent, meer behoefte heeft aan een aandachtig gebed en dit ook meer verlangt dan het geld.

49.

Men moet de christenen leren, dat de pauselijke aflaat goed is zolang men daarop niet vertrouwt, maar dat er integendeel niets schadelijker is, als men daardoor de vreze Gods kwijt raakt.

50.

Men moet de christenen leren, dat de paus, als hij wist van de afpersingen der aflaatpredikers, liever zou willen, dat de St. Pieterskerk tot as zou verbranden dan dat die gebouwd moest worden van de huid, het vlees en het gebeente van zijn schapen.

51.

Men moet de christenen leren, dat de paus, verplicht en bereid is zijn eigen geld – ook al zou de St. Pieter daarvoor verkocht moeten worden – uit te delen aan de vele mensen die door sommige aflaatpredikers van hun geld beroofd worden.

52.

Het vertrouwen om door aflaten zalig te worden is waardeloos, al zou de met de verkoop belaste beambte, de aflaatcommissaris, ja ook de paus zelf zijn ziel ervoor in pand willen geven.

53.

Vijanden van Christus en van de paus zijn zij, die terwille van de aflaatpreken de verkondiging van het Woord van God in naburige kerken verbieden.

54.

Aan het Woord van God wordt onrecht gedaan, als men in een preek evenveel of zelfs meer tijd besteedt aan het verkondigen van de aflaat dan aan het Woord van God.

55.

Het moet toch zeker de bedoeling van de paus zijn, dat, als men de aflaat, die van weinig waarde is, viert met één klok en met één feest, men daartegenover het Evangelie als het waardevolste zou moeten eren en prijzen met honderd klokken en met honderd feestelijkheden.

56.

De ‘schatten’ der Kerk waaruit de paus de aflaat uitdeelt, zijn in de gemeente van Christus niet duidelijk genoeg aangegeven of bekend gemaakt.

57.

Blijkbaar gaat het hier niet om tijdelijke schatten, want die zouden veel predikers niet zo makkelijk afstaan, maar ze eerder proberen te verzamelen.

58.

Het zijn ook niet de verdiensten van Christus en de heiligen, want die bewerken altijd, zonder toedoen van de paus, de genade voor de innerlijke mens en tegelijkertijd kruis, dood en hel voor de uitwendige mens.

59.

St. Laurentius heeft de armen der gemeente de schatten der Kerk genoemd; maar hij heeft daarbij het woord gebruikt naar de geest van zijn tijd.

60.

Op goede gronden zeggen wij, dat deze schat de sleutelmacht van de kerk is, haar door de verdienste van Christus gegeven.

61.

Want het is duidelijk, dat voor kwijtschelding van straf en vrijspraak in bepaalde gevallen de macht van de paus alleen voldoende is.

62.

De ware schat der Kerk echter is het heilig Evangelie van de heerlijkheid en de genade van God.

63.

Maar deze schat is natuurlijk zeer gehaat, want daardoor worden de eersten tot laatsten.

64.

De schat der aflaten daarentegen is natuurlijk bijzonder geliefd, want daardoor worden de laatsten tot eersten.

65.

Daarom zijn de schatten van het Evangelie de netten waarmee men vroeger viste naar ménsen met bezit.

66.

Maar de schatten van de aflaat zijn de netten waarmee men nu naar het bezit van de mensen vist.

67.

De aflaat, die door de predikers als de ‘grootste genade’ verkondigd wordt, moet inderdaad ‘groot’ heten, in die zin, dat hij veel opbrengt.

68.

Maar de aflaat is werkelijk uiterst gering, vergeleken met de genade van God en het geloofsleven onder het kruis.

69.

De bisschoppen en pastoors zijn verplicht de commissarissen van de apostolische aflaat met alle eerbied toe te laten.

70.

Maar ze zijn nog meer verplicht met ogen en oren op te letten, dat deze commissarissen niet in plaats van wat de paus heeft opgedragen hun eigen fantasieën prediken.

71.

Wie de waarheid van de pauselijke aflaat weerspreekt, die zij vervloekt!

72.

Maar wie zich bezorgd maakt over de willekeur en de brutaliteit in de woorden van de aflaatpredikers, die zij gezegend!

73.

Zoals de paus terecht met zijn toorn en de ban straft wie met listige aanvallen optreedt tegen de aflaat,

74.

Zo wil hij nog veel meer hen straffen met zijn toorn en de ban, die onder de dekmantel van de aflaat met allerlei handigheden aan de heilige liefde en de waarheid afbreuk doen.

75.

Te veronderstellen, dat de aflaat van de paus zo krachtig werkt, dat hij een mens zou kunnen vrijspreken van de zonde, zelfs als hij (om iets onmogelijks te noemen) de moeder Gods verkracht had, is krankzinnig.

76.

Wij stellen daarentegen, dat de pauselijke aflaat niet de schuld kan wegnemen van ook maar de geringste vergefelijke zonde.

77.

Wie zegt, dat St. Petrus, als hij nu paus was, geen groter genade zou kunnen uitdelen, spreekt lastering tegen St. Petrus en de paus.

78.

Daartegenover stellen wij, dat deze, ja iedere paus, over groter genaden (dan de aflaat) beschikt namelijk over het Evangelie, de geestelijke krachten, de gave om gezond te maken enz. waarvan sprake is in I Cor. 12.

79.

Als men zegt, dat het kruis, opgericht (in de kerken), gesierd met het pauselijk wapen, evenveel macht heeft als het kruis van Christus, dan is dat een godslastering.

80.

De bisschoppen, pastoors en theologen, die toestaan, dat zulke woorden tot het volk gezegd worden, zullen daarvan rekenschap moeten afleggen.

81.

Deze onbeschaamde aflaatprediking maakt het ook geleerden niet makkelijk, de eer en de waardigheid van de paus in bescherming te nemen tegen laster of tegen de kritische vragen van leken.

82.

Bij voorbeeld: Waarom bevrijdt de paus niet tegelijkertijd alle zielen uit het vagevuur terwille van de allerheiligste liefde en vanwege de grote nood der zielen – dat zou toch voor hem de meest voor de hand liggende reden moeten zijn, – nu verlost hij immers ontelbaar vele zielen terwille van het allerellendigste geld voor de bouw van een basiliek en dat is toch een zaak van heel weinig belang?

83.

Of: Waarom blijven de uitvaartdiensten en jaarmissen voor de doden nog bestaan en waarom geeft de paus niet de prebenden, die voor de doden gesticht werden, terug of staat toe, dat ze teruggenomen worden, terwijl het immers onjuist is verder nog voor de reeds verlosten te bidden?

84.

Of: Wat is dat voor een nieuwe vroomheid van God en van de paus, dat zij aan een goddeloze of bijvoorbeeld een vijand toestaan voor geld een godvrezende en door God beminde ziel te verlossen in plaats van dat zij die uit liefde om niet verlossen, vanwege de grote nood van een godvrezende en beminde ziel?

85.

Of: Waarom worden de oude boetevoorschriften, die toch allang feitelijk en praktisch zijn afgeschaft en als dode letter beschouwd moeten worden, nog met geld afgekocht in verband met de aflaat, alsof zij nog van kracht en springlevend waren?

86.

Of: Waarom bouwt de paus nu niet liever de St. Pieterskerk van zijn eigen geld in plaats van dat van de arme christenen, terwijl toch zijn vermogen groter is dan dat van de rijkste Crassus?

87.

Of: Wat kan de paus nog kwijtschelden of schenken aan hen die door volkomen berouw reeds aanspraak hebben op volkomen vergeving en op het verkrijgen van alle geestelijke goederen?

88.

Of: Wat zou voor de Kerk beter zijn dan dat de paus, wat hij nu slechts éénmaal doet, dagelijks honderdmaal aan iedere gelovige deze vergeving schonk en hieraan deel gaf?

89.

Daar het de paus toch bij de aflaat meer te doen is om de zaligheid der zielen dan om het geld, waarom heeft hij dan de vroeger verleende brieven over aflaten doen vervallen, terwijl die toch evenveel uitwerking hadden?

90.

Als men deze scherpe en ernstige bezwaren van de leken slechts met geweld wil onderdrukken en ze niet tot zwijgen wil brengen door met goede argumenten aan te komen, betekent dit, dat men de Kerk en de paus aan de spot der vijanden prijs geeft en de christenen ongelukkig maakt.

91.

Als de aflaten naar de geest en de bedoeling van de paus gepredikt werden, dan zouden die bezwaren makkelijk opgevangen kunnen worden, ja dan zouden ze nooit opgekomen zijn.

92.

Weg dus met al die profeten, die tot de gemeente van Christus zeggen: ‘Vrede, vrede’ en er is geen vrede (Ezech. 13: 10, 16).

93.

Moge het echter die profeten welgaan, die tot de gemeente van Christus zeggen: Kruis, kruis en het is geen kruis.

94.

Men moet de christenen aansporen om hun Hoofd Christus te trachten na te volgen door straffen, dood en hel heen,

95.

en zo meer erop vertrouwen, dat zij door vele verdrukkingen heen de hemel binnengaan, dan door een lichtvaardig vertrouwen op die vrede.